وفى بيت حسين ، بيت كبير اوى وجميل ، أموره تعرف كل ركن فيه وبتحبه كانه بيتها تمام
أمورة بتقعد فى الصاله وتمسك ريموت التليفزيون زى ما كانت متعوده زمان وقالت
ها يا جدو تحب نتعشى خفيف ولا اطبخلك الفرخه
حسين
أموره، ما بلاش كلمه جدو دى ، اظن يعنى أنى مش عجوز اوى يعنى
أموره
اخ ، انت زعلت من كلمه جدو يا جدو ، بس ليه ما انا طول با قولك يا جدو ومبتزعلش ، عموما خلاص تحب اقولك ايه ، اقولك عمو حسين كويس كده ، اهم حاجه انك متزعلش منى ابدا
حسين لسه برضو مش عارف يجيبها ليها ازاى ، ويفهمها انه جوزها لا جدو ولا عمو .
حسين دخل يصلى العشا ويغير هدومه وخرج الصاله لقى أموره نايمه على الكنبه زى زمان ، وكانها طفله بريءه ، حسين البنت صعبت عليه اوى وشالها ودخلها اوضه غير اوضه وغطاها وخرج ونام فى اوضته
ومع طلوع شمس يوم جديد أمورة بتصحى بدرى اوى وبتلاقى حسين بيجهز فطار وكانها بنته ، وبتفطر معاه وكل