فى بيت مراد الالفى .
(مراد قاعد على السفرة بيحاول ياكل مش قادر .. ليه الاكل مش راضى يتبلع .. ليه مكتوب عليه الوحدة دايما …جرس الباب رن ..سمعه وطنشه هو مش قادر يقابل حد ولا يقعد ويتكلم …ليه الناس مش راضه تسيبه يعيش فى ذكرياته مع سارة …ليه دايما عاوزين يبعدوا عنها … جرس الباب مبطلش رن ).
مراد وهو بيفتح الباب: دة اكيد انت يا مرا…شيرى !.
شيرى: ايه يا مراد …مبتفتحش ليه على طول .
مراد باستغراب: انتى عرفتى بيتى ازاى .
شيرى: سهل جدا اجيب عنوانك .
مراد: بس مش سهل تيجى على بيتى …خير .
شيرى: لا سهل احنا اصدقاء …ايه مش هادخلنى .
مراد بحدة: لا .
شيرى بإحراج: نعم !
مراد: لا مش هادخلك ..ممنوع اى ست تدخل بيتى من بعد سارة واظن انتى عارفه كدة كويس .
شيرى: بس كنت بحسب انى غير اى ست وممكن ابوظ قواعدك .
مراد بحدة: لا … انتى زيك زيهم …عاوزة ايه بقى .
شيرى: طيب منا مش هاتكلم معاك كدة على الباب يا دخلنى يا تنزل نقعد فى اى مكان .
مراد اتنهد بضيق: طيب يا شيرى انزلى استنينى فى كافيه اللى جنب البيت وانا هاجيلك .
شيرى: اوك .
استوووب
( شيرى …عندها ٣٧ سنه صاحبه محل ورود … مراد اتعرف عليها بسبب الورد اللى بيجبه لسارة ..شيرى متجوزتش لسه …جميله جدا قوامها ممشوق وشعرها أشقر …شيرى ست بمعنى الكلمه قادرة تغرى اى راجل …لكن مراد الالفى مقدرتش لسه عليه ).
عند مهاب وماهى .